Kazig, maar mooi

We worden altijd een beetje goor als er na de zoveelste uitzaaiing van islamvergiftiging weer iemand 'Imagine' over een stationspiano hengst en alle Pietjes en Klaasjes met het nieuwe boek van Rutger Bregman onder de arm in hun pamper plassen van puur geluk, maar dit keer mag het. Degene die You'll never walk alone (de hit van Lee Towers, gejat door Gerry & the Pacemakers) zingt is namelijk Jesse Hughes, eindbaas van Eagles of Death Metal. Het tearjerkergehalte is hoog, maar Jesse mag het. Jesse Hughes was de frontman van een snoeihard snoeiende rausrock met Flying V's en hoog opgestapelde stacks van oversturende Oranges, die zalen in vuur en vlam zette, maar nu voor altijd herinnerd zal worden als Overlever no1 van Bataclan, en daarna godbetert nog werd gecanceld ook, omdat hij zei in welke hoek van het religieuze spectrum de bloeddorst gezocht moest worden. En nu zingt hij, als prominent slachtoffer van de willekeur, You'll never walk alone. Is dit nou zo'n voorbeeld van Wij Zijn Met Meer?

Tom Staal doet een jasje uit

Een van de headliners op de Zwarte Cross dit jaar: Eagles of Death Metal. Tot 13 november 2015 'gewoon' een heerlijke garagerockband met een plek in de mondiale subtop (?), na 13 november 2015 wereldberoemd om alleen maar de verkeerde redenen. Eagles of Death Metal ging door, na het drama. Met horten, met stoten, met vallen, met opstaan. Ze balanceerden op het randje van knettergek maar lijken in de goede kant van de bak te zijn gevallen; de rockshows zijn ondanks alles nog altijd snoeihard, energiek, fenomenaal, knallend, rammend. En als je de kans krijgt om Jesse Hughes te spreken, dan doe je dat natuurlijk. Maar wat vraag je nou een man aan wie je alles zou willen vragen, maar aan wie alles al is gevraagd? Dan geef je je jasje. En Hans Teeuwen, die kent-ie ook nog...